Voor veel mensen is diaconaat het sociale werk van de kerk: daar zijn de doeners!! Natuurlijk is er ook geloof nodig, want als je dingen doet moet je er ook in geloven. Nou, dat klinkt wel heel simpeltjes. Moet je voor dit soort gedachten bij de kerk zijn? Zegt Louis van Gaal niet hetzelfde? Anne Maaike vertelt.
Ik denk dat het er om gaat wát je gelooft. Ik geloof in God, in het mystieke goddelijke dat ten diepste ook in iedereen aanwezig is, dat alle verstand te boven gaat en groter is dan ons hart. Voor mij gaat het er dus om dat je beseft dat je deel uitmaakt van dat grotere geheel, die eenheid. En dat er binnen die eenheid aardse diversiteit mogelijk is. Dat daagt ons uit om niet te snel te (ver)oordelen. Alleen al omdat onze taal tekort schiet en dat spanning opleveren kan.
Als bestuurslid van Sint Paulus ben ik een doener maar het bezig zijn voor onze naasten ver weg doet ook iets met mij. Het beïnvloedt mijn geloof, het houdt mijn geloof namelijk in beweging. Ik leer vanuit andere perspectieven kijken en krijg daardoor oog voor andere (geloofs)waarheden, al is het maar door de diversiteit in taal, vormen en rituelen die gebruikt worden. Ik zie en hoor hoe iemand in een andere context en andere omstandigheden (over)leeft. Het geeft mij zicht op een andere werkelijkheid en haalt mij uit mijn eigen comfortabele bubbel.
Ik geloof in het werk van Sint Paulus maar het roept ook vragen in mij op, vragen die mij uitdagen en in beweging brengen. Het doet bijvoorbeeld een beroep op mijn verantwoordelijkheid. Belijd ik mijn geloof alleen met woorden of ben ik bereid om dit ook in mijn daden tot uitdrukking te brengen? In mijn dagelijks leven, door andere keuzes te maken? Keuzes die een minder negatieve invloed hebben op de rest van het geheel, namelijk daar waar mijn naasten veraf de gevolgen ervan ondervinden.
En hoe zit het met een onderwerp als wederkerigheid? Binnen het bestuur van Sint Paulus bezinnen we ons hier al enige tijd op. Mij helpt het om daarbij een onderscheid te maken tussen het innerlijke (of: geestelijke/spirituele) en het uiterlijke (of: concrete/aardse). Concreet is men in het Zuiden afhankelijk van de giften die zij via ons ontvangen. Dan rijst de vraag: hebben wij niet alleen uiterlijk maar ook innerlijk iets te bieden? Van Bisschop Manuel begrepen wij dat wij verbondenheid en hoop bieden. En ontvangen wij iets van onze naasten veraf? Zij bidden voor ons, zo vertelde Bisschop Manuel! En dat maakt dat wij ons verbonden voelen. Concreet zie ik een bezoek van bijvoorbeeld Bisschop Manuel als iets wat wij mogen ontvangen. Een dergelijk bezoek geeft ons inspiratie en helpt ons ruimte te vinden om nieuwe wegen in te slaan. Zo helpen we elkaar!
Levert het bestuurswerk voor Sint Paulus mij nog meer op? Ik verlang niets terug voor mijn inzet, deze is onvoorwaardelijk, maar ik ervaar dat ik er wel degelijk iets voor terug ontvang: mijn ziel wordt met vreugd vervuld en mijn hart verruimd. Voor mij zijn dat momenten waarop ik het Koninkrijk van God op aarde ervaar! Dan vallen doen en geloof voor mij samen.